De wegenwachter, als mijn logo

Tijdens mijn zoektocht naar mijn logo was het voor mij als natuurliefhebber al snel duidelijk dat het een bloem moest gaan worden, puur en authentiek. 

Het werd de wilde cichorei, een plant met prachtige blauwe bloemen welke bloeit omstreeks de langste dag van het jaar, 21 juni. Ze groeit graag langs wegbermen en wijst zo de mensen de weg. Hieraan ontleend zij haar bijnaam wegenwachter. De prachtige blauwe kleur staat symbool voor: ziel, waarheid en stabiliteit.

Vroeger stond de wilde cichorei bekend onder de naam hemelsleutel. Het verhaal ging dat Petrus op een goede dag de sleutels van de hemelpoort op aarde had laten vallen. Een engel ging naar de aarde om de sleutels op te rapen. En op de plek waar de sleutels hadden gelegen verschenen planten met hemelsblauwe bloemen: de hemelsleutel of cichorei.

Coachen een uitstervend beroep? Ja, heel graag

Zouden er coaches nodig zijn, als de maatschappij meer uitnodigend zou zijn en de diversiteit zou omarmen? Dat je verbinding met die ander blijft voelen, ondanks jouw anders zijn? Zou die onzekere persoon met acne, dunne benen, stille type dan nog meer zelfvertrouwen willen? Moet je nog op zoek naar jezelf als de maatschappij je goed vindt zoals je bent? Jouw anders zijn welkom is en als heel gewoon wordt beschouwd? Je hoeft dan niet meer op zoek naar jezelf, want je hebt altijd jezelf mogen zijn en bent jezelf nooit verloren. Hoe fijn is dat?

Hoe reageer je als ouder als je een kind hebt die niet van nature past binnen jouw definitie van een gezinsleven? Als het kind graag in the picture staat, graag het hoogste woord heeft of juist liever stil is, zich terugtrekt en niet zo veel behoefte heeft aan het deelnemen aan het gezinsleven. Wat gebeurt er met dit kind, die voelt dat het niet past?

Zo verliezen we onszelf en raken verdwaald. Sommigen raken zo verdwaald dat ze klachten krijgen en lijden.

Maar als die maatschappij vanaf je geboorte de diversiteit zou omarmen?

Coachen wordt dan een uitstervend beroep. De huidige coach is alleen nog maar nodig voor die mensen die al verdwaald zijn. Niet door ze te wapenen om de maatschappij aan te kunnen. Maar om die verdwaalden weer thuis te brengen naar wie ze zijn en diegene te omarmen. En in dat thuiskomen zit de kracht.